Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wszyscy jesteśmy nierzetelnymi narratorami własnego życia.

Nie wierzę, że można się naprawdę zaprzyjaźnić z kimś, kto cię przeraża. Jak możesz być wtedy sobą? Bojąc się, że nie możesz być autentyczny.

Często myślę, że życie jest tylko przedstawieniem. Nic nie jest naprawdę. Wszystko jest pozorem rzeczywistości. I dopiero gdy ktoś lub coś, kogo kochamy, umiera, budzimy się i zauważamy stuczność skonstruowanej i przez nas zamieszkiwanej rzeczywistości.
Nagle uświadamiamy sobie, że życie nie jest ani trwałe, ani niezmienne, przyszłość nie istnieje i nic z tego, co robimy, nie ma znaczenia. Pogrążeni w rozpaczy wyjemy, krzyczymy i pomstujemy na niebiosa, aż w pewnym momencie robimy to, co nieuniknione: jemy, ubieramy się i myjemy zęby.
Kontynuujemy marionetkowe ruchy życia, bez względu na to, jak vardzo wydaje się to nieadekwatne. Potem powoli iluzja powraca, aż znowu zapominamy, że jesteśmy tylko aktorami w sztuce. Do czasu kolejnej tragedii, rzecz jasna, która nas przebudzi".

Przed domem poruszył się leżący na ziemi liść.
Niewidzialna siła uniosła go w powietrze - i wprawiła w kolisty ruch. Zataczał coraz szersze kręgi, coraz wyżej... zerwał się wiatr...
I zaczęła się furia".

Barbara West zdradziła mi niegdyś pewną starą pisarską sztuczkę - danej osobie lub obiektowi nadajesz wartość poprzez uwzględnienie go w wyborze składającym się z dwóch alternatyw. To, z czego jesteś gotów zrezygnować dla czegoś, mówi nam wszystko o tym, jak bardzo to cenisz".

... Wszystkie straumatyzowane dzieci i dorośli, na których wyrastają, mają tendencję do skupiania się wyłącznie na świecie zewnętrznym. Przypuszczam, że jest to rodzaj hiperczujności. Patrzymy na zewnątrz, nie do środka - wypatrujemy w świecie zapowiedzi niebezpieczeństwa by wiedzieć, czy jest bezpiecznie, czy nie. Wzrastamy w takim strachu przed gniewem, na przykład, lub pogardą, że teraz, jako dorośli, gdy zdarzy nam się podczas rozmowy z kimś stłumić ziewnięcie, a w oczach tego kogoś błyśnie nuda lub irytacja, czujemy w sobie zatrważającą, przerażającą dezintegrację - jakby ktoś rozrywał strzępiący się materiał -i szybko zdwajamy wysiłek, by tę osobę zabawiać lub zadowalać.

Problem w tym, że bez całkowicie pochłaniającej ją kariery, która ją definiowała, Lana odkryła niewygodną prawdę: że nie wie, kim jest ani co chce robić.

Mam niejaki problem z czasem. Nie jestem pewien, gdzie jestem – w teraźniejszości czy przeszłości. Wiem, gdzie bym był, gdybym miał choć połowę szansy. Dałbym wszystko za to, by tam teraz wrócić.

Ludzie chcą czytać o ludziach – i z doświadczenia wiem, że z reguły przeskakują opisowe akapity.